សរសេរដោយ ចែយូន គីម

បកប្រែក្រៅផ្លូវការដោយ បុត្រាខ្មែរ

កំណត់អ្នកបកប្រែ៖ យោងតាមសំណូមពររបស់អ្នកស្រី Nancy Lee, គាត់បានសុំអោយខ្ញុំ ជួយបកប្រែអត្ថបទនេះ ដើម្បីចែកជូនដល់ជនជាតិខ្មែរអាន និងដើម្បីបំផុសព្រលឹងវិញាណ នៃភាពជាតិនិយម នៅក្នុងដួងចិត្តខ្មែរគ្រប់ទីកន្លែង។ បន្ទាប់ពីអានអត្ថបទនេះរួច យើងអាចនឹងទទួលបាន នូវការជំរុញចិត្ត និងគំនិតខ្លះៗ ថាតើប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង គេបានប្រឹងប្រែងយ៉ាងណា ទម្រាំតែគេ អាចក្លាយទៅជាប្រទេសសេដ្ឋី និងអាចឈរនៅក្នុងចំណោម ប្រទេសមានឥទ្ធិពលផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចខ្លាំង។ ខ្ញុំបានឆ្លៀតពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួន ធ្វើការបកប្រែឆៅៗ ទៅតាមលទ្ធភាពដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។ បើមានការឆ្គាំឆ្គង ឬឃើញមានកំហុស សូមជួយផ្ដល់យោបល់ផង។ សូមអរគុណ។

ជនជាតិ ហ្វីលិពីនតែងតែត្អូញត្អែ អំពីអំពើពុករលួយនៅក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីន។ តើអ្នកគិតថា អំពើពុករលួយ ពិតជាបញ្ហារបស់ហ្វីលីពីនឬ? ខ្ញុំពុំគិតដូច្នោះឡើយ។ ខ្ញុំជឿយ៉ាងមាំថា បញ្ហាគឺកង្វះនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ចំពោះប្រទេសហ្វីលីពីន។

ជាដំបូង, សុំអនុញ្ញាតអោយខ្ញុំ និយាយអំពីប្រទេសរបស់ខ្ញុំ, គឺប្រទេសកូរ៉េ។ វាអាចជួយអោយអ្នក យល់អំពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់បញ្ជាក់។ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមកូរ៉េ, កូរ៉េខាងត្បូង គឺជាប្រទេសដ៏ក្រីក្របំផុតក្នុងលោក។ ជនជាតិកូរ៉េ បានចាប់ផ្ដើមពីបាតដៃទទេ ពីព្រោះប្រទេសទាំងមូល ខ្ទេច​ខ្ទី​អស់បន្ទាប់ពី​សង្គ្រាម, ហើយយើងពុំមានធនធានធម្មជាតិអ្វីឡើយ។

ប្រជាជនកូរ៉េ ធ្លាប់និយាយអំពីប្រទេសហ្វីលីពីន, ដ្បិតអី កាលណោះ, ប្រជាជនហ្វីលីពីន មានខ្លាំងណាស់នៅ នៅក្នុងទ្វីបអាស៊ី។ យើងបានច្រណែន នឹងប្រជាជនហ្វីលីពីន។ ប្រជាជនកូរ៉េ ពិតជាចង់បាន អោយដូចនឹងអ្វី ដែលប្រជាជនហ្វីលីពីនមាន។ ជនជាតិកូរ៉េជាច្រើន បានដោយសារការស្រេកឃ្លាន។ ឳពុកខ្ញុំ និងបងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ក៏បានស្លាប់ដោយសារការស្រេកឃ្លាន។ រដ្ឋាភិបាលកូរ៉េ ពុករលួយយ៉ាងខ្លាំងនៅកាលនោះ ហើយសព្វថ្ងៃក៏នៅតែពុករលួយ ហួសពីការស្មាន, ប៉ុន្តែប្រទេសកូរ៉េអាចអភិវឌ្ឍយ៉ាងសម្បើម ដោយព្រោះតែប្រជាជនកូរ៉េ ពិតជាបាន​ប្រឹង​ប្រែង អស់​ពីជម្រៅចិត្តដើម្បីប្រយោជន៍រួម ជាមួយនឹងភាពស្នេហាជាតិ យ៉ាងសន្ធោសន្ធៅ។

ប្រជាជនកូរ៉េ ពុំបានប្រឹងប្រឹងសម្រាប់តែខ្លួនគេប៉ុណ្ណោះទេ, ប៉ុន្តែថែមទាំងបានប្រឹងប្រែង សម្រាប់អ្នកជិតខាង និងប្រទេសរបស់ខ្លួនផងដែរ។ ការសិក្សាអប់រំ បានបំផុសចិត្តយុវជន អោយលុះទៅដោយ ព្រលឹងវិញាណនៃភាពជាតិនិយម។

កាលពីសែសិបឆ្នាំកន្លងទៅ, លោកប្រធានាធិបតី ប៉ាក់ បានឡើងកាន់អំណាច ដើម្បីធ្វើការកែទម្រង់ប្រទេសកូរ៉េ។ លោកបានព្យាយាមបុលបំណុល ពីប្រទេសផ្សេងៗ, ប៉ុន្តែលោកពុំអាចស្វែង​រកឥណទាន និងទាក់ទាញការវិនយោគទុនបរទេសបាន​ឡើយ ពីព្រោះស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចកូរ៉េខាងត្បូង ពិតជាដុនដាបក្រៃលែង។ កាលណោះ, ប្រទេសកូរ៉េមានរោងចក្រចំនួនបីប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ, លោក ប៉ាក់ បានបញ្ជូនកម្មកររ៉ែ និងគិលានុបដ្ឋាជាច្រើននាក់ ទៅកាន់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ដើម្បីអោយពួកគេអាចផ្ញើប្រាក់ មកកាន់ប្រទេសកូរ៉េវិញ សម្រាប់សាងសង់រោងចក្រ។ ពួកគេត្រូវតែឆ្លងការពិសោធន៍ដ៏ជូរចត់។

នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៦៤, លោកប្រធានាធិបតី ប៉ាក់ បានធ្វើទស្សនកិច្ច ទៅកាន់ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ ដើម្បីសុំខ្ចីប្រាក់។ ជនជាតិកូរ៉េរាប់រយនាក់ បានមកកាន់អាកាសយានដ្ឋាន ដើម្បីស្វាគមន៍លោក ហើយពួកគេបានស្រក់​ទឹក​ភ្នែក ដោយក្ដីរំភើបខ្លាំង នៅពេលដែលពួកគេបានឃើញលោក។ គេបានសួរទៅកាន់លោកថា៖ “លោកប្រធានាធិបតី, តើនៅពេលណា ពួកយើងនឹងបានប្រសើរ?” នោះគឺជាសំនួរតែមួយគត់ ដែលគេចោមរោមសួរលោក។ លោកប្រធានាធិបតី ប៉ាក់ បានទ្រហ៊ោរយំជាមួយពួកគេ ហើយបានសន្យាចំពោះគេពួកថា ប្រទេសកូរ៉េនឹង​មាន ជីវភាព​ល្អប្រសើរ ប្រសិនបើម្នាក់ៗ ប្រឹងប្រែងដើម្បីកូរ៉េ។ ប្រធានាធិបតីអាល្លឺម៉ង់ បានទទួលការចាប់ចិត្តខ្លាំង​ ហើយបានផ្ដល់ឥណទាន ដល់ប្រទេសកូរ៉េ។ ដោយហេតុដូច្នោះឯង ដែលប្រធានាធិបតី ប៉ាក់ អាចសាងសង់រោងចក្រជាច្រើន នៅប្រទេសកូរ៉េ។ គាត់តែងតែសុំអោយជនជាតិជាតិកូរ៉េ ស្រឡាញ់ប្រទេសរបស់ខ្លួន ចេញពីជម្រៅដួងចិត្ត។

អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ និងវិស្វករសញ្ជាតិកូរ៉េ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកជាច្រើន បានត្រឡប់មកកាន់ប្រទេសកូរ៉េវិញ ដើម្បីជួយអភិវឌ្ឍប្រទេស ពីព្រោះពួកគេ ចង់អោយប្រទេសរបស់ខ្លួន មានជីវភាពល្អប្រសើរ។ ទោះជាពួកគេបានទទួលប្រាក់ខែតិចក្ដី ក៏ពួកគេបានប្រឹងប្រែងអស់ពីចិត្ត ដើម្បីប្រទេសកូរ៉េ។ គេតែងតែមានសង្ឃឹមថា កូនចៅរបស់គេ នឹងរស់នៅនៅក្នុងប្រទេសមួយ ដែលមានជីវភាពល្អប្រសើរ។

ឳពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ តែងតែបាននាំខ្ញុំ ទៅកាន់កន្លែងនានា ដែលមានជនក្រីក្រ និងអ្នកពិការរាងកាយរស់នៅ។ ពួកគេចង់អោយខ្ញុំ យល់អំពីជីវិតរបស់ពួកគេ និងជួយពួកគេ។ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់បម្រើការងារជូនវិហារកាតូលិកផងដែរ កាលដែលខ្ញុំនៅក្នុងជួរកងទ័ព។ រឿងតែមួយគត់ ដែលខ្ញុំបានទទួល តាមការអប់រំរបស់វិហារកាតូលិក គឺថា យើងត្រូវតែស្រឡាញ់ភូមិរបស់យើង, ហើយខ្ញុំ បានស្រឡាញ់ភូមិរបស់ខ្ញុំ។ តើអ្នកដែលមានដែលស្រក់ទឹកភ្នែក ដើម្បីប្រទេសហ្វីលីពីនទេ? ខ្ញុំបានយំបួនប្រាំដងមកហើយ ដើម្បីប្រទេសរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានយំដើម្បីប្រទេសហ្វីលីពីនផងដែរ, ពីព្រោះមានមនុស្សក្រខ្សត់ច្រើនណាស់។

ខ្ញុំបានទៅកាន់ពន្ធនាគារ ប៊ីលីប៊ីដ នៅប្រទេសហ្វីលីពីន។ អ្វីដែលបានធ្វើអោយខ្ញុំក្រៀមក្រំ​​នោះ គឺនៅក្នុងពន្ធនាគារ មានអ្នកដែលគ្មានចិត្តស្នេហាអ្វីទាល់តែសោះ ចំពោះប្រទេសជាតិរបស់ខ្លួន។ គេបានទៅធ្វើការទាំងហ្វូងៗ អោយព្រះវិហារ។ គេអធិស្ថានរាល់ថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណាក្ដី គេពុំស្រឡាញ់ហ្វីលីពីនទេ។ ខ្ញុំបាននិយាយជាមួយទណ្ឌិតពីរនាក់ នៅឯមន្ទីរឃុំឃាំងដែលមានកម្រិតសន្តិសុខខ្ពស់បំផុត ហើយពួកគេទាំងពីរ បាននិយាយថា គេនឹងចាកចេញពីប្រទេសហ្វីលីពីនភ្លាម បន្ទាប់ពីការដោះលែង​។ គេបាននិយាយថា គេនឹងចាប់ផ្ដើមជីវិតថ្មី នៅឯប្រទេសផ្សេង ហើយលែងត្រឡប់មកកាន់ហ្វីលីពីនវិញ។

ជនជាតិ កូរ៉េជាច្រើន មានការស្រឡាញ់ជ្រាលជ្រៅ​ ចំពោះប្រទេសកូរ៉េ, ដូច្នេះហើយ ទើបយើងអាចចែករំលែកទ្រព្យធន ជាមួយនឹងអ្នកជិតខាង។ ថៅកែរោងចក្រ និងថៅកែក្រុមហ៊ុន បានបែងចែកភាគចំណេញ​ ជូនអ្នកធ្វើការរបស់គេបានយ៉ាងសមរម្យ ដើម្បីអោយអ្នកទាំងនោះ អាចទិញអ្វីដែលគេត្រូវការ និងសន្សំប្រាក់ទុក ដើម្បីអនាគតកូនចៅរបស់គេ។

កាលដែល ខ្ញុំនៅប្រទេសកូរ៉េ, ខ្ញុំមានជំនឿយ៉ាងរឹងមាំ ហើយចង់ក្លាយទៅជាបព្វជិត។ យ៉ាងណាមិញ, ពេលខ្ញុំមនកដល់ហ្វីលីពីន ខ្ញុំបានបាត់បង់ជំនឿទាំងស្រុង។ ខ្ញុំវង្វេងវង្វាន់នឹងគំហើញនៃស្ថានភាពជាច្រើន ដ៏មិនគួរអោយជឿ នៅក្នុងប្រទេសហ្វីលីពីន។ កុមារនៅតាមដងផ្លូវ តែងតែធ្វើអោយខ្ញុំក្រៀមក្រំ​​, ហើយខ្ញុំបានឃើញពួកគេ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ហ្វីលីពីន គឺជាប្រទេសតែមួយគត់ ដែល​កាន់​សាសនាកាតូលិក នៅក្នុងទ្វីបអាស៊ីទាំងមូល, ប៉ុន្តែមានអ្នកក្រខ្សត់យ៉ាងច្រើននៅទីនោះ។ មនុស្សម្នានាំគ្នាទៅបន់ព្រះនៅឯ​វិហារ រៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ, ប៉ុន្តែពុំមានអ្វី ត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរសោះឡើយ។

ឳពុកម្ដាយខ្ញុំ បានមកដល់ហ្វីលីពីន កាលពីសប្តាហ៍មុន ហើយពួក​គាត់ បានឃើញស្ថានភាពទាំងនេះ។ ពួកគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា កាលគាត់នៅពីក្មេង, ប្រទេសកូរ៉េក្រីក្រ ជាងហ្វីលីពីនសព្វថ្ងៃទៅទៀត។ ពួកគាត់ខ្លោចចិត្តជាខ្លាំង ដែលឃើញមានអ្នកសុំទាន និងក្មេងអភ័ព្វនៅតាមដងផ្លូវ មានចំនួនច្រើនបែបនេះ។ នៅពេលដែលពួកយើង ធ្វើដំណើរទៅកាន់ ក្រុងប៉ាសាងចាន នៃខេត្តឡាហ្គូណា, ខ្ញុំបានបង្ខំអោយពួកគាត់ ធ្វើដំណើរតាមទូក ដើម្បី​សប្បាយ​នឹង​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ។ យ៉ាងណាក្ដី, ពួកគាត់ពុំសប្បាយចិត្តឡើយ បន្ទាប់ពីជិះទូករួច។ ពួកគាត់បាននិយាយថា គាត់មិនចេះទូកទៀតទេ ពីព្រោះពួកគាត់ មានក្ដីអាណិតអាសូរខ្លាំងណាស់ ចំពោះអ្នករត់ទូក, ដ្បិតអី អ្នករត់ទូក ក្រខ្សត់តោកយ៉ាក ហើយមានរាងកាយតូចស្ដើង។ មនុស្សភាគច្រើន ជិះទូកសម្រាប់ជាការកំសាន្តប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែដោយព្រោះតែក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេ, ឳពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ពុំបានទទួលការសប្បាយអ្វីឡើយ។

ម្ដាយរបស់ខ្ញុំដែលបាន បម្រើការងារ ជូនវិហារកាតូលិក តាំងពីខ្ញុំនៅតូចមកនោះ បានប្រាប់ខ្ញុំថា ប្រសិនបើយើងទៅកាន់ការជំនុំគ្នា (ពិធីសាសនា) ដោយគ្មានការផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនឯងអ្វីទាល់តែសោះនោះ, ពួកយើងពុំមែន ជាអ្នកកាតូលិកពិតប្រាកដទេ។ ជំនឿគួរតែមកជាមួយនឹងសកម្មភាព។ គាត់បានបន្ថែមទៀតថា កូនត្រូវតែស្រឡាញ់ជនជាតិហ្វីលីពីន ហើយធ្វើល្អចំពោះគេ ពីព្រោះពួកយើងទាំងអស់ គឺដូចគ្នា ហើយបានទទួលការស្រឡាញ់ ពីព្រះជាម្ចាស់ដូចគ្នា។ ខ្ញុំចង់អោយទំហំនៃក្ដីស្រឡាញ់ របស់ជនជាតិហ្វីលីពីន ចំពោះភូមិរបស់គេ និងប្រទេសរបស់គេ មានជម្រៅស្មើនឹងក្ដីស្រឡាញ់ ដែលគេមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីអោយពួកគេ មានជីវភាពល្អប្រសើរ។

ខ្ញុំច្បាស់ក្នុងចិត្តណាស់ថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ គឺជាកូនសោរសំខាន់ ដែលជនជាតិហ្វីលីពីន គួរតែចងចាំ។ យើងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរ រចនាសម្ព័ន្ធដ៏ប្រឡាក់ប្រឡូស ដោយអំពើបាប នៅក្នុងពេលតែ​មួយ​នោះឡើយ។ វាគួរតែចាប់ផ្ដើមពីមនុស្សម្នាក់ [ទៅមនុស្សម្នាក់]។ ការស្រឡាញ់ ត្រូវតែចាប់ផ្ដើមឡើង នៅក្នុងខ្លួនគ្រប់គ្នា, ពីរង្វាស់តូច ហើយត្រូវពង្រីកអោយដុះដាល។ រឿងជាច្រើន អាចនឹងកើតឡើង កាលណាយើងបើកចំហ ទទួលយកការស្រឡាញ់។ ចូរទុកគំនិតរើសអើង (ការវាយតម្លៃទុកជាមុន) របស់យើងទៅម្ខាង ហើយនាំគ្នាក្រឡេកមើលក្ដីបារម្ភ ជាមួយនឹងកែវភ្នែកថ្មីស្រស់។

ខ្ញុំរកឃើញថា មនុស្សគ្រប់រូប សុទ្ធតែមានតម្លៃ ធួននឹងទទួលបាននូវការស្រឡាញ់។ ចូរទុកចិត្តចំពោះក្ដីស្រឡាញ់, ពីព្រោះវាអាចធ្វើអោយការផ្លាស់កើត​មាន​ឡើង។ ក្ដីស្រឡាញ់ ផ្លាស់ប្ដូរអ្នកនិងខ្ញុំ។ វាផ្លាស់ប្ដូរមនុស្ស, បរិបទនៃមនុស្ស, និងទំនាក់ទំនងនៃមនុស្ស។ វាផ្លាស់ប្ដូរពិភពលោក។ សូមមេត្តា ស្រឡាញ់ភូមិរបស់អ្នក និងប្រទេសរបស់អ្នក។

ព្រះយេស៊ូ គ្រិស្ទ បានមានព្រះបន្ទូលថា អ្វីដែលអ្នកធ្វើដាក់អ្នកដទៃ គឺជាអ្វីដែលអ្នកធ្វើដាក់ព្រះអង្គ។ នៅហ្វីលីពីន មានព្រះអាទិទេព សម្រាប់មនុស្សដែលត្រូវគេធ្វើបាប និងត្រូវគេបោះបង់។ មានព្រះអាទិទេព ដែលយំស្រែក ទាររកសេចក្ដីស្រឡាញ់។ បើអ្នកមានកូន, ចូរបង្រៀនកូនរបស់អ្នក អោយចេះស្រឡាញ់ហ្វីលីពីន។ បង្រៀនកូនថា ហេតុអ្វីបានជាគេ ត្រូវតែស្រឡាញ់ភូមិរបស់គេ និងប្រទេសរបស់គេ។ អ្នកបានដឹងស្រាប់ហើយថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសព្វព្រះហឫទ័យក្រៃលែង ប្រសិនបើអ្នក ស្រឡាញ់មនុស្សដទៃ។

តែប៉ុណ្ណឹងឯង ដែលខ្ញុំសុំពិតប្រាកដ ពីអ្នកទាំងអស់គ្នា ដែលជាជនជាតិហ្វីលីពីន។៊