ប្រទេស មួយ ដែល សំបូរ មនុស្ស ចេះដឹង, គេ ត្រូវការ អ្នកដឹកនាំ, ប៉ុន្តែ ប្រទេស មួយ ដែល សំបូរ មនុស្ស ល្ងង់, គេ ត្រូវការ អ្នកត្រួតត្រា។

សង្គម អ្នកចេះដឹង គឺ យល់ អំពី សារសំខាន់ នៃ ផល ប្រយោជន៍ រួម, ដូច្នេះ គេ មាន ស្មារតី ទទួលខុសត្រូវ ខ្ពស់, ព្រោះ គេ យល់ ថា, គ្រប់ ទង្វើ របស់ គេ ជះ ឥទ្ធិពល ដល់ មនុស្ស ជុំវិញ ខ្លួន។

ប៉ុន្តែ នៅ ក្នុង សង្គម មនុស្ស ល្ងង់, គេ ស្គាល់ តែ ផលប្រយោជន៍ ខ្លួន ឯង, ហើយ គេ មិន អាច មើល បាន ឆ្ងាយ ដល់ ទំហំ នៃ ការប៉ះពាល់ ជាទូទៅ ឡើយ។

ម៉្លោះហើយ, បើ គេ ចង់ ហូប ស្វាយ មួយ ផ្លែ ប៉ុន្តែ គេ ខ្ជិល ឡើង ឬ ខ្ជិល ធ្វើ ទំពក់ នោះ, គេ ជ្រើសរើស កាប់ ដើម ប្រដួល ដើម្បី បាន ស្វាយ មួយ ហូប សិន។