ជនជាតិខ្មែរថ្នាក់ទាប រអ៊ូរទាំអំពីការជិះជាន់ របស់អ្នកថ្នាក់ខ្ពស់ជាងខ្លួន ហើយមានការស្អប់ខ្ពើមជាខ្លាំង ចំពោះវប្បធម៌សក្ដិភូមិនេះ។ កត្តាដ៏ចម្បងដែលគេមើលរំលក គឺគេនាំគ្នាជិះជាន់គ្នា តាំងពីក្នុងផ្ទះឡើងទៅ។
ម៉ែឳពិតជាមានគុណចំពោះកូនមែន ប៉ុន្តែពុំមែនមានន័យថា កូនជាកម្មសិទ្ធ សម្រាប់ទាញផលចំណេញ ឬកេងប្រវញ្ចន៍ផ្លូវចិត្តនោះឡើយ។
មនុស្សបង្កើតកូនមក គឺដើម្បីស្រឡាញ់, ហើយការស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ គឺការយល់ព្រម អនុញ្ញាតអោយកូនរបស់ខ្លួន ជ្រើសរើសផ្លូវដើររបស់គេ។ អ្នកខ្លះ (ជាពិសេស មនុស្សប្រុស) គ្រាន់តែបន្តក់ទឹកចោលពីរបីច្រូច រួចដោះដៃគេចមុខ មិនទទួលខុសត្រូវ នៅពេលប្រពន្ធពរពោះ។ ប៉ុន្តែពេលកូនធំពេញវ័យ គេត្រឡប់មករកកូន ហើយយកគុណជាឳមកសង្កត់ ហើយចាត់ចែងជីវិតគេ តាមអំពើចិត្តរបស់ខ្លួន។
ឳពុកម្ដាយខ្មែរ តែងកៀបសង្កត់កូនខ្លួនឯង ក្រោមរូបភាពនៃការស្រឡាញ់, ចង់អោយកូនល្អ, ខ្លាចកូនសម្រេចចិត្តខុស។ ឳពុកឫម្ដាយ គិតតែអំពីអ្វីដែលគេចង់បានប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែកម្រឃើញគេយកចិត្តទុកដាក់ថា កូនរបស់ខ្លួនចង់បានអ្វីនោះណាស់។
អ្នកក្រៗដែលស្រែកអយុត្តធម៌ អំពីការជិះជាន់ហ្នឹង, ខ្លួនឯងក៏មិនណយណាស់ដែរ។ នៅក្នុងផ្ទះ ប្រើឋានៈមេគ្រួសារ ជិះជាន់ប្រពន្ធកូនរៀងរាល់ថ្ងៃ។
បើចង់កែប្រែសង្គម, ដំបូងកែប្រែខ្លួនឯង, បន្ទាប់មក កែប្រែក្នុងគ្រួសារ។ បើស្អប់ការជិះជាន់, ចង់បានសេរីភាព ទាល់តែខ្លួនឯងហ្នឹង ឈប់ជិះជាន់គេផងដែរ។ ដូចលោកមហាត្មៈ គន្ធី បានមានប្រសាសន៍ថា ចូរប្រែខ្លួនអោយទៅជា បម្លាស់ប្ដូរដែលខ្លួនចង់ឃើញ។
យើងជាអ្នកជំនាន់ក្រោយ, កុំបន្តធ្វើបែបនេះ ដល់កូនចៅរបស់យើង។ អំណោយដ៏ឧត្ដម សម្រាប់កូនចៅជំនាន់ក្រោយរបស់យើង គឺការបំបាត់វប្បធម៌ជិះជាន់គ្នានេះ អោយចប់នៅត្រឹមជំនាន់យើងចុះ។
