មនុស្សប្រាំមួយនាក់ ជាប់នៅក្នុងកន្លែងត្រជាក់ដ៏សោះកក្រោះ និងជូរចត់មួយ,

ម្នាក់មានឈើរមួយដុំ, នេះបើតាមការនិយាយប្រាប់

ភ្នក់ភ្លើងរបស់គេឆេះជិតរលត់អស់ ហើយត្រូវការថែមអុស

បុរសទីមួយ កាន់អុសទុក មិនព្រមពន្លែងដៃ

ដ្បិតអី គាត់សង្កេតឃើញមានមនុស្សស្បែកពណ៌ខ្មៅ ក្នុងចំណោម។

បុរសទីពីរ សម្លឹងមើលទៅម្ខាង ឃើញមនុស្សម្នាក់ដែលមិនមែនជាបរិស័ទនៃព្រះវិហាររបស់ខ្លួន

ហើយមិនព្រមដាក់ដុំឈើរបស់ខ្លួនចូលទៅក្នុងភ្នក់ភ្លើង។

អ្នកទីបី អង្គុយក្នុងសម្លៀកបំពាក់ដាច់រហែក, គាត់ចងអាវដែលដាច់រយីរយ៉ៃរបស់គាត់ រួចគិតថា

មូលហេតុអី គាត់ត្រូវដាក់ឈើរបស់គាត់ដុត ដើម្បីកម្តៅអ្នកមានដ៏ខ្ជឹលច្រអូសនោះ?

អ្នកមាន អង្គុយស្ងៀម ហើយគិតដល់ទ្រព្យសម្បត្តិដែលគាត់មាននៅក្នុងឃ្លាំង

និងអំពីរបៀបដែលគាត់អាចរក្សាទុក នូវអ្វីដែលគាត់រកបានពីអ្នកក្រ ដែលគ្មានអ្វីការពារខ្លួន។

ទឹកមុខរបស់បុរសស្បែកខ្មៅ បង្ហាញពីការចង់សងសឹក, នៅខណៈដែលភ្នក់ភ្លើងខ្សោយទៅៗ

គាត់សម្លឹងឃើញនៅក្នុងដុំអុសរបស់គាត់នូវឧិកាសសម្រាប់សងសឹកដល់ជនស្បែកស។

បុរសចុងក្រោយនៃមនុស្សកំសត់មួយក្រុមនេះ ធ្វើតែរឿងអ្វីដែលខ្លួនយល់ថាចំណេញ

ដោយឲ្យអ្វីទៅអ្នកណាដែលបានឲ្យមកខ្លួនមុន។

ដុំឈើរបស់ពួកគេនៅអោបជាប់នៅក្នុងដៃដែលរឹងឆ្កឺត ក្រោយពេលស្លាប់

ហើយនេះហើយ គឺជាភស្តុតាងនៃអំពើបាបរបស់មនុស្ស,

គេមិនត្រូវបានបណ្តាលឲ្យស្លាប់ដោយសារធាតុត្រជាក់ខាងក្រៅទេ

គឺពួកគេបានស្លាប់បណ្តាលពីធាតុត្រជាក់ខាងក្នុង។

ដំបូន្មាននៃរឿងនេះ គឺយើងមិនត្រូវប្រកាន់រើសអើងនឹងទីទៃភាពឡើយ។ បើអ្នកទាំងនេះ បានគោរពផ្តល់ដល់ទីទៃភាព ពួកគេច្បាស់ជានៅរស់ ដោយការធ្វើសហកម្មនឹងគ្នា, គឺដាក់ដុំឈើរបស់ខ្លួន ម្តងមួយៗ ដើម្បីដុតកម្តៅទាំងអស់គ្នា។